selaset

Göğün gözlerinle birleştiği yerlerde
Çıngıraklı yılanlar hayale dalıyor.
Bir bir güzelleştiriyor dünyayı
Gözlerin, 
Ve gözlerinden süzülen umut ışığı.

Bir dile geliş serüvenine ayak basıyor
Rüyalarda çiçek toplayan kızlar.
Uykusundan uyanmak istemeyen çiçeklerin
Bildiği bir şey var;
Gerçek dünyanın zalimliğini yıkmak,
Rüyalara sahip olamaya benzemiyor.

Sesin yağmurlara karışırken
Göğün  yedi kilitli kapıları açılıyor.
Yapraklar koca damlalara ev sahipliği telaşında,
kurak kalmış topraklar hasret denizinde boğulurken.

Bir masal gerekiyor engereklere
Ruhlarının iyiliği topraktan ağaçlara,
Ağaçtan gezegenlere yayılırken.
Hiçbir masal kurallara aykırı bitmez, bilmiyorlar

Kokun siniveriyor yedi kuleden aşağı
Bir dilek için bin yıldız düşüyor, yerlere
Denizler kayaları süpürüp temizlerken
Küçük bir kız çocuğunu camda bekletiyor hayalin.

Tam buradan çekip vurulmuştu hayallerim
Ellerim kan revan içinde bir yorgan altında kendimi
Kendi benliğimi telkin ediyordum, gece saat üç
Yüzümün aynaya hayranlığına sarmaşıklar dolanır,
Gün doğumunda özgürlüğe açılmasını beklerdim.
Maalesef, bir kabus değildi,
İzi her daim taşınacak bir gerçekti.
Geç
me
di.

Ne zaman kendime boş bir gün hediye etsem. Soluğu önce kütüphanede sonra da toplu taşıma araçları içinde buluyorum. Bugün de tüm günü kendime ayırdığım ama her zamankinden farklı olacağını hissettiğim bir gün idi.
Kütüphaneden bir kitap seçtim. En tozlu rafın bir altındaki raftan. Sağdan 3, soldan 15 numara.
Kitabın üzerinde " gece sessizliğinden, gündüzün felaketine geçişte " yazıyordu.
Tramvay durağına gelene kadar 10.568 adım attım.
Soğuk gri merdivenleri çıkarken rengarenk bir bahçede koştuğumu düşündüm.
Hayat gördüklerimizden çok görmek istediklerimiz de saklıydı. Şimdi hatırlamadığım biri öyle söylemişti. Ben de o günden beri hoşlanmadığım her şeyin üzerine, rengarenk bahçeler sererken buldum kendimi. 

Zil çaldı, kapı açıldı.
Bir adım attım kendimi kanıtlarcasına ve bir koltuğa oturdum cam kenarı. Hani zaman su gibi akar, olaylar gözlerinin önünden film şeridi gibi geçer, sen durursun ama her şey hareket eder ya...
Tam da öyle oluyor bir taşıtın camından insanları izlerken.

Zil çaldı kapı kapandı.
Beyaz ve  kırmızı ışıklarla karanlığı bastıran bir tünelden geçiyorum.
Kulağıma bir ses ilişiyor
-bunu böyle yapmamalıydın
Dönüp bakacak oluyorum, sonra beni engelleyen bir gülümseme çarpıyor gözüme
-elleri birbirine sarılmış çiftin o güzel gülümsemesi...

Zil çaldı kapı açıldı
Birileri geliyor içeriye, birileri terk ediyor bizleri. Kimi önce binip sonra vazgeçiyor birden, kimi son onda atıyor kendini içeri.
Bir telaş burada, binbir telaş.

Zil çaldı kapı kapandı.
Kırmızı bir bavul çarpıyor gözüme. Zor kapanmış belli, içindeki hayal yükü dışarı çıkıp omzuma konuyor. Bana ait olmayan yükleri taşımayı görev bilmişim kendime. Sıra bir anda karışıyor, karşımda oturan çift kalkıp, iki dedikoducu kıza bırakıyor yerini.
Yeniden gülümseyen iki yüz geliyor karşıma, en azından.

Zil çaldı kapı açıldı.
Ayrılıklar yüzünden omuzlara düşen gözyaşları, betonların kirini yıkıyor. İstasyonlardaki banklar kim bilir kaç yıkılış görmüşlerdir. Ve kaç çiçek üzerinde solmaya yüz tutmuş, kaç mektup altlarında ezilmiştir. Ayrılanlar birbirine el sallıyor, bazıları tenezzül dahi etmiyor, bazılarının uğurlayanı bile yok.

Zil çaldı kapı kapandı.