Artık sandalye döşemesinin her bir ipliği sırtıma batıyordu. Saatlerdir onun kendi egosunun göklere tırmanmasına müsaade ediyordum. Defalarca görüşülen, konuşulan, karalaştırılan ne varsa hepsini tek tek önüme koyuyor ve sorguluyordu. Sorguladığı her bir kelime için ben de tek tek açıklama ve geçmişe yönelik hatırlatmalar yapıyordum. Biliyorsun ya, birlikte konuşmuştuk ya, sen demiştin ya, söylemiştim ya.. Ne desem boş onu da biliyordum fakat diretmenin anlamsızlığının da farkındayım. Ne dese kabullenmeyecektim tabii ama ağız dalaşına girmek de inanılmaz yorucuydu. Kelimelerini takip etmeyi bıraktığım o an etrafı izlemeye başladım..

                Duvarda bir iz dikkatimi çekiyor. Boydan boya çatlamış. Depremde olmuş olabilir mi acaba? Yok sanmıyorum. O kadar küçük bir çatlak bırakmaz herhalde depremler. Çivi mi çaktılar acaba? Çakarken farkında olmadan aşağı kadar yaralamış olabilirler duvarı. Sahi ne olmuş ki? Sadece boya da çatlamış olabilir. Aman neyse banane.

                Sesi hala odanın içinde. Nefes almakta zorluk çekiyorum sahiden. Nefes almak demişken.. Suyun rengi inanılmaz derecede muhteşem. Cam göbeği mi desem, turkuvaz mı desem bilemedim. Seyretsem mi suya mı girsem kararsız kalıyorum. Elimde limonatam, başımda şapkam. . Aman ya karşımdaki manzaranın tadı daha önce alınmamış cinsten. Bir tarafım yemyeşil yapraklarıyla maviyi farklı kılan tepeler, diğer tarafım kuş seslerinin çınladığı dallarında kırmızı kırmızı kirazları sarkan ağaçlar. Ayaklarım serin sulara değiyor. Tırnaklarımdaki kırmızı ojeler kirazlara kafa tutsa da onlarla yarışamayacağının farkında. Sessizce oyalanıyor suyun içinde. Pipeti ağzıma götürüyorum yavaştan. İçinde buzlar, çilekler ve nane yaprakları olduğu için tadı damağıma, renkleri gözlerime hitap ediyor. Hepsinin tadı küçücük yerden geçip ağzıma yayılıyor. Keyfime diyecek yok derken birden ses yükseliyor. Yanımdaki çift kavga mı ediyor diye başımı çevirdiğimde manzaram darmaduman olup yine çatlayan duvara dönüşüyor.

                Konu değişmiş. Nereden nereye gelmişiz hiç farkında bile değilim. Ben zaten burada değilim. Seni dinlemiyorum. Ben gidiyorum, yeter dedim içimden  ve derin bir nefes vererek başımı salladım ruhumu ve sabrımı teslim ettiğim sandalyeden..