Haftanın 4. Gününde olduğumuza kim inanır ya!

Bu hafta bitip bitip tekrar başlıyor sanki, çalıştıkça zaman geçmiyor, işe geldikçe gün bitmiyor, hafta git gide çoğalıyor.

Hem de yazın ilk günü bugün. İçimizin laylay lomlom olması gereken şu tatlı havada hepimiz bir yerlerde tıkışık haldeyiz. Totomuz çimenlere yayılması gerekirken sandalye tepesinde, ellerimiz deniz kabuğu toplaması gerekirken klavyelerde, gözlerimiz  güneşten kısılması gerekirken ekranlara yapışmış vaziyette, aklımız zaten kim bilir nerede?

                Atın beni denizlere yalan dünya size kalsın melodileri fırfır dönüyor başımda. Ait olamamak diye bir şey var hepimizin hayatında. Ellerinde kitap, gözlerinde güneş gözlüğü olan ve ayakları pıçıl pıçıl sulara değen insanlara değil sözüm elbette, aitlik ekinin insana dönüşmüş hali onlar. 

Ben bizim gibilere sesleniyorum; haydi günün anlam ve önemine uygun eski fotoğraflardan yapalım bakalım bir TeBeTe..