selaset

-Bildiğim kadarıyla!- Murathan Mungan’ın yazdığı Yeni Türkü’nin söylediği gibi “Biz büyüdük ve kirlendi dünya!”

Klasik bir konu üzerinde kafa yordum bugün.

      Özellikle 90’ların sonu ve 2000’lere ait çocukluğum dile geliyor bugün. Her şeyin en ağırını yaşadık bence 90’lılar olarak. Her duyguyu iliklerimize kadar hissettik. Ağır sevdik, ağır kızdık, ağır güldük, ağır yedik, ağır gezdik, ağır giyindik..

Ne çok şeyler geliyor aklıma eskiyi düşününce. Öyle çok geriye değil sadece 15 yıl öncesine gitmemiz yeterli bence duygularımızın depreşmesine.

                Mesela’lar başlıyor şimdi birkaç örnekle..

👉          Müstakil ev ve yerleşik mahallede oturmanın nimetlerinden faydalandım hep. Halamlarla birlikte aynı binada 2 dairemiz vardı. 4 kızdık ve delicesine arkadaştık.

Sabah yüzümüzü yıkamadan sokağa çıkar, akşam ezanında arka mahalleden toplardı annemler bizi. Parkta ayakkabılarımızı çıkartmış olurduk (annemler inanılmaz kızardı) bizimkiler görmeden ayakkabılarımızı bulup eve gitmemiz için 10 saniyemiz olurdu. Evde yıkanıp paklanıp yemek sonrası oyuna devam ederdik. Kardeşimle, ailemle, kuzenlerimle hep kalabalık..

Oysa şimdi..  Eve gitmek için çoğumuz 2,5 saat trafik çektikten sonra koltukta sızmış bir şekilde günü sonlandırıyor. Ne arkadaşa vakit var ne aileye. Ne yazık!

  

👉            Bütün esnaf tanıdıktı, susadığımda eve gitmek yerine X amcadan para alabilirdim ya da Y amcanın dükkânında oturup biraz dinlenebilirdim. Farklı farklı amcaların dükkânlarında, yanlarında büyüdük ve hiçbir şekilde ne bir göz ne de el kayması yaşadık. Çok şükür!

Oysa şimdi.. Amcaları bırakın teyzeler bile namusumuza göz dikmiş durumda. Her yaşta kendimizi korumak zorundayız. Ne yazık!

                

👉            Zamanında izlediğimiz Tom ve Jerry, Buggs Bunny, Casper dışında biz de modernleşmiş ve Fox Kids 💞 izlemeye başladık. Tüm replikler ezberlenmişti ve hangi çizgi filmin hangi saatte başlayacağını ezbere bilir, deli gibi beklerdik. Adams Ailesi, 402 no’lu sınıf, Andy’nin Nesi var?, Roboroach, Wunschpunsch, Çılgın Korsan Jack, Tutenstein.. Ay daha bir sürü güzel şey! Her birinin jeneriği aklımda. Önüme koysalar 3 öğün izlerim, izleriz eminim. 

Bilgisayar oyunları bizim zamanımızda da vardı elbet ama çizgi filmler başladığında bilgisayara ara verilirdi. Ve kimse bilgisayar oyunu için kendini ya da başka birini öldürmezdi!

Oysa şimdi.. Oyunu taklit edip asıp kesiyor millet! Dün arkadaşımla da onu konuştuk; Biz de GTA oynadık elbet ama dışarda elalemi taramadık yani!. 

👉       Teknolojinin gelişmesiyle muazzam başarılara ve ileriye gittik o konuyu tabi ki tartışmayacağım ama düşünsenize MSN 💬💬 zamanını..

Evde 1 bilgisayar var –yerinden oynamasına imkan yok- ve kardeşimle aynı odada kalıyoruz. Hafta içi okuldan, dersten öyle çok vakit yok bir şeylere. İşte bu yüzden Cumartesi ve Pazar günleri savaş günleriydi. Gözlerini ilk açan, yataktan ilk fırlayan ve bilgisayarın düğmesine ilk basan şanslıydı. Bilgisayar onundu. Diğeri sırasını beklerdi ve bunun saatler süreceğini bilirdik. Ama asla aklımıza gelmeyen bir şey vardı ki; sabahın kör vaktinde kim uyanacak da MSN’ye girecek ve dedikodu yapacak..? Bu sebeple ilk açan biri gelirse diye bekler, diğeri de ya sıra bana gelirse ya o kalkarsa diye beklerdi 😊 sonra zaten ikimizin de hevesi kaçardı.

Oysa şimdi.. Böyle tatlı telaşlar kalmadı. Her girdiğimiz toplulukta önce yüz yüze sosyalleşip, ardından klavyeden haberleşiyoruz. Whatsapp 💣gruplarıyla gıybetler yapıyor, fallar bakıyor, kutlamalar yapıyoruz. Ya da başkalarının yönlendirmelerini takip edip, cinayetlere, hırsızlıklara falan karışıyoruz abuk sabuk!

Her şey bu kadar kirleniyorken bizde köreliyoruz adım adım aslında. Giden ve gelişen bir şeylere ayak uydurmamız gerektiğini tabi ben de biliyorum ama büyürken küçülmek gibi bir şey bizimkisi. Genişledikçe daraldık. Zihnimiz sığlaştı. Sözlük bakmaya, ansiklopedi karıştırmaya bayılırdım Oysa şimdi aklıma takılan bir şeyi hiç zihnimi yormadan 2 sn içerisinde internetten bakıyorum. Farklı plakalı araba gördüğümde şehirleri saymaya çalışırdım, oysa şimdi “bu nerenin plaka kodu?” diye arıyorum oluveriyor.

"Bu kadar istiyorsun madem sen böyle devam et" diyenleri duyar gibiyim de olmuyor be canım. Eski kalıyorsun, geç kalıyorsun, dışta kalıyorsun..

Ayak uydurmak zorundayız tamam ama git gide bozulan bir çevrede neyi nasıl yapacağımızı bilemiyoruz. Gelişmeden ilerlemeye mi çalışıyoruz yoksa geri geri giderken ileri gittiğimizi mi sanıyoruz bilemiyorum.

 Bildiğim bir şey varsa eskiyi gerçekten çok ama çok özlüyorum! 💚

Metin bugün ayın kaçı?

Kaç ay olmuş baksana..

Böyle diye diye yılları geride bıraktık.  Büyürken, yılları sabit tutup ayları dahi saydık . Gün gün.. şükrederek.

Geriye dönüp baktığımda, geçen yıl kaleme aldığım duygularımın kat kat arttığını ve kendimde keşfettiğim şeylerin ne kadar farklı olduğunu görüyorum. 

Etrafımdaki renklerin ne kadar canlı olduğunu, sevinçlerin ve kelebeklerin havada dolaştığını gözlerini görünce daha iyi anlıyorum. 

Kalbim herhangi bir sebepten soğumuşsa, ellerimi tuttuğunda insanlığıma ve sıcaklığıma geri dönüyorum. 

Kötü ve kaka olan her şey, sen güldüğünde değişiyor.

"Ben böyle bir insan mıymışım?" dedirtiyorsun insana, bu da çok hoşuma gidiyor.

Varlığına teşekkür ederim canım eşim. Sen benim hayatımdaki en tuhaf şeysin. Hep var ol, hep gül ki, ben de güleyim.

                        Evliliğimizin 36. Ayı kutlu olsun diyor seni düşünmekten kurtarıyorum. J

Bir sandaldayım gece vakti. 
Yıldızların ışıltısı denizin üzerinde, 
Benim gözlerim gökyüzünün içinde.
Ruhumun nerelerde kimlerle dans ettiğini,
bedenimin kimin yanınca can vereceğini,
Hatırlatmaya çalışıyorum kendime.

Hatırlamak, unutmaktan daha zor oluyor bazen
Çiçekli elbisem kandan arınmıyor,
İnatla ve süratle hatırlamak zorlaşıyor.
Küçük kesitler geliyor göz kapaklarımın içine
Anlamsız ses bütünlükleri ile birlikte:
-hayır, bırak, dur, sakinleş.
Derin bir nefes alarak açıyorum gözlerimi
Açmazsam denizle bir olabilirdim.
Deniz beni kabul eder miydi?

Çiçekli elbisem kandan arınmıyor,
İnatla ve süratle hatırlamak zorlaşıyor.
Kapatıyorum gözlerimi yeniden
Büyük bi' hol içerisindeyim
Güneş ışığı gözlerimi kamaştırıyor, gülümsüyorum.
Neden buraya geldim? 
Kalabalık nereye dağıldı?
Etrafıma bakınıyorum. Sesler geliyor:
-hayır, bırak, dur, sakinleş
Bir el görüyorum.
Çiçekli elbisemdeki kanla aynı renk.
Tekrar açıyorum gözlerimi, sanırım yapamayacağım.
Yapacaksın, diyor ay kapat gözlerini
Tekrar kapatıyorum.
Büyük bir salondayım.
Dans ediyorum, en güzel halimle. 
Çiçekli elbisem üzerimde, bir ses geliyor. 
Birileri koşuyor.
Bir el görüyorum. 
O el benim, benim elim.
Çiçekli elbisemle aynı renk. 
Kanlar damlıyor.
Sesler netleşiyor.
-hayır ölmeyeceksin, bırakma beni, dur lütfen dur sevgilim, sakinleş.

Bir sandaldayım gece vakti, deniz beni kabul ediyor açamıyorum gözlerimi.

Sumru Yıldırgı

        Tek akıllı sen misin kızım!

Dediler ve plansız yola çıktılar..

21 Nisan Cumartesi günü sabah saat 07:00’de kalktıklarında bile nereye gideceklerini bilmiyorlardı. Hem yazlık hem kışlık birkaç parça eşya alıp anahtarı çevirdiler.

                Neden bilmem bu tatil saflığıma denk geldi. Beynim tamamen durmuş ve canımın ne istediğini bilemez haldeydim. Gidelim, ama nereye? Yapalım, ama ne?

1. gün.. 21 Nisan Cumartesi

Kaz dağları ilk ve tek rotaydı.  Kuş seslerin içindeki dağ evleri bizim için inanılmaz ve etkileyiciydi. Özellikle Jippe dağ evi ve İda Natura Otel harika 2 mekan. Harika olmasından sebep ki yer bulmak hele de böyle 3 günlük tatillerde imkansız oluyor. Nitekim öyle de oldu ve biz yolun daha başında kırılıverdik. İkisi de bizim gideceğim tarihlerde doluydu. (Jippe birkaç bungalovdan oluşan küçük butik bir yer, genelde yoga/meditasyon için gruplar tercih ediyor ve hop diye odalar bitiyor. Gizli bahçemi sizinle paylaşıyorum beni pişman etmeyin, dolup taşırmayın lütfen J ) X otele batık, doluydu. Y, Z otellerde de yer yoktu. Biz de alfabenin başına döndük ama nafile! Tek akıllı ben değilmişim, herkes kaçmış!

                Yol üzerinde Tekirdağ’a gelmeden ‘Şarköy Çiftlik’te güzel bir kahvaltı yaptık. Giderken de gelirken de yeri var ama biz Çanakkale’ye giderken soldakine (ters şeritte/petrol ofisi içinde) girdik. Gözlemesi muhteşem! Kesinlikle tavsiye ederim. Patatesli gözleme yedim. İncecik yufka da değil, kalın hamur da değil tam ortasını bulmuşlar ve inanılmaz doyurucu. Serpme kahvaltıları da var ama biz hızlıca yumurta + gözlemeyi tercih ettik. Ek bilgi; tostları da gayet başarılı gözüküyordu, yemedik hatrı kaldı.

Bence bir bakın, aklınızda olsun à  Tık!

Yol gidiyor, biz gidiyoruz ve hala yerimiz belli değil. Sağımız solumuz hem yeşil hem sarı. Muhteşem kanola tarlaları ezber bozan cinsten doğayı sarıya boyamış. Hep yeşil olan ağaçlara inat, mor, pembe, beyaz çiçeklerle bezenmiş bir sürü ağaçlar vardı. O an karar verdim ki, ilerde çocuğuma tarlaları sarıya, ağaçları mora boyayabileceğini öğreteceğim. Öğretmeni sorduğunda; 

“Öörtmenim bu kanola tarlası, Tekirdağ- Çanakkale yolunda çok vardır. Bu ağaçlar da Çin Morsalkımı ve Erguvan. Tarlaların ortasında olabilir.” diyebilmeli..

Koku bizi aldı götürdü en uzaklara. Sarı, yeşil, mor.. doğa o kadar cömert davranmış ki ne yanımıza baksak gökkuşağı..

Renkleri ardımızda bırakarak şarkılara eşlik ediyorduk. Umarsızca gittiğimiz yolun bizi nereye götürdüğünü düşünmeden gülümsüyorduk. Neyse dedik, Çanakkale’ye gidelim de buluruz bir şeyler. Yer yok!

Çanakkale bitiyor biz hala nereye gideceğimizi bilmiyorduk. A CIK MIŞ TIK! Çanakkale’ye gelmişken şöyle sakince güzel bir yemek yiyelim dedik ama yol gittikçe sinirler geriliyor, mideler kazınıyordu. Ha gayret dedik, devam. Şuursuzca kendimizi Bozcaada yollarına vurduk.

      Ve Bozcaada tabelaları gözükmeye başladı. Adım adım takip ederek Geyikli üzerinden feribot iskelesine doğru yol almaya başladık.

      Hala otelimiz belli değil! 

Feribota gidilen yol üzerinde çok şirin bir otel bulduk aradık ve yerimiz var cevabını aldık. Sormadan sorgulamadan “yaz abi bizi, şimdi Bozcaada’ya geçiyoruz ama akşam saat 22:30’da geleceğiz” dedik ve gittik. 

Arabamızı feribota yakın bir yere park edip yürüyerek feribota bindik. Normalde 3 saatte bir olan feribot saatlerini 21-23 Nisan arasında saat başına çevirmişler hatta doldukça direkt beklemeden kalkıyorlardı. Yoğunluğu siz düşünün!

Biletleri gidiş dönüş veriyorlar. Araç 80 TL, yolcu 7 TL. Biz toplam 14 TL vererek sıra beklemeden prensesler gibi bindik akşam güneşi vuran feribota. 

Yazarın buradaki amacı; merkezden kalkan bir minibüsle gün batımını izlemeye gidip akşam feribotuyla da hala rezervasyonu duruyorsa oteline gitmek.

17:45 gibi adaya vardık. Feribottan iner inmez “Turist Information” kulübesinin oradan servis minibüsleri kalkıyor. Bizim bindiğimiz minibüs güzergahı şu şekildeydi; yol üzerinde bir şarapçıda durduk, 10 dk şarap tadım, foto çekimi + Ayazma plajının önünden geçiş + bir tepede fotoğraf çekimi + batık gemi (gemiyi parçaladıkları için artık güzergahtan kaldırmışlar, oraya uğramadan geçtik) +  Polente feneri dedikleri meşhur rüzgar güllerin olduğu gün batım seyir tepesi. Fiyatı kişi başı 20 TL. Turlar değişiklik gösteriyor mu açıkçası bilmiyorum, araştırmaya fırsatım olmadı çünkü 10 dk sonra kalkan bu minibüs günün son minibüsüydü, Hemen bindik. 

Hayal kırıklığıyla adım adım yürüdüm son feribota doğru. Uykum da gelmişti zaten. Bir kurabiye bu kadar üzebilir miydi insanı, çok sorguladım.

      22:30 gibi Geyikli’ye vardığımızda araçlar trafiğe karıştı, biz aralarından sıyrıldık. Sakin ve kısa bir yürüyüşle otelimize ulaştık. Pencereden ay manzarasını seyrederek mışıl mışıl uykuya daldık..

2. gün.. 22 Nisan Pazar

Günaydın, güneş! Pencereden ne de güzel geliyorsun.
Bi dakika! Dinlenme tatili olmayacak mıydı bu? Saat 08:30’daki uyanışın sebebi neydi?

Bugünkü plan oradan oraya savrulmadan sakince geçirilecek bir Pazar günüydü. Üşürüz diye hırkalarımızı, okuruz diye kitabımızı, yeriz diye fıstıklarımızı aldık ve güzel bir kahvaltı sonrası yine Bozcaada feribotuna yürümeye başladık.  Trafikte boğulan arabalara nanik yaparak bindik feribota ve güneşin alnımıza vurduğu açık alana oturduk. Saniyeler geçtikçe güneşi göremez olduk, İstanbul-Adalar vapuru gibi olmuştu ortalık. Deniz ve güneş manzarasında sadece insan gövdeleri vardı ve bu sadece 1 feribottaki kalabalıktı.

Birilerin üstünden geçerek feribottan indik, akşam adada yemek yemeden olmaz dedik ve ara sokaklarda gezip güzel bir yer aramaya koyulduk. Saat daha 12:00’ydi ve akşam için masalar rezerve edilmişti bile. Sandal Restaurant adadaki en meşhur yerlerden bir tanesi. Battı Balık ve Simyon’da onu izleyen diğer mekanlar. Sandal’da tuhaf bir çekim var çünkü diğer yerlerin kapısının önünde menü ve fiyatlar yazıyor fakat Sandal’da fiyat yok. Görevliyle birlikte içeri girip canlı canlı mezeleri gördüğünüzde tamam diyorsunuz ya burası olsun. Mezeleri inanılmaz güzel gözüküyordu. 

DİP NOT: çok fazla mekanla kıyaslayamam fakat burası gerçekten diğer yerlere göre pahalı. Mezelerin fiyatlarının yüksek olmasını anlar ve kabul ederim. Fakat standart 35’lik rakı için 120 TL demeleri bizi uçurumdan aşağı düşürdü. El yapımı lezzetler için paha biçemem -ki zaten tercihim direkt burası oldu- ama şişelenmiş ve her yerde olan bir şey için bu fiyatı kabul etmedik. Biraz durumu anlatmaya çalışınca rakıyı 100 TL’ye içtik. Olumlu bir şekil miydi, yoksa zaten kazıklıyorlar da normale mi indirdiler bir yorum yapamayacağım. 

(Neler yediğimizi, sonunda bize patlayan hesabı gün bitiminde paylaşacağım, şimdilik adanın gündüz haline devam edelim..)

Bir tatlı huzur almaya geldiğimiz bu yerde kalan son 2 bisikleti de kiralayıp yollara düştük. Arabalardan kendimizi kurtarıp Ayazma plajına kadar pedallamak ilk hedefimizdi. (Bozcaada merkezden sanırım 6-7 km uzaklıktadır) Hengameyi atlatınca şarkılar söyleyerek pedal çevirmeye başladık. Kendince spor yapan ben, bisikletle çıkılan yokuş olduğunda havlu attım. Ne nefes kaldı ne heves. 

-Aman! Öldüm ben, bittim ben. Bir daha bisiklet yok. diyerek sızlandığım sırada yol tatlı bir eğimle pedal çevirmemi durdurdu. Saldım kendimi aşağıya!

Heyoo, ben geldim Bozcaada, sevdiğimle gezmeye geldim!

Nasıl bir kalabalık! Yollarda in cin yokken vardığımız Ayazma Plajı’nda insanlar arabalarını kenara çekmiş hoppa cuppa denize atlıyor. Sahil şeridi gerçekten insan doluydu. Nisan mı yoksa Ağustos bayram tatili mi anlayamazdınız. Bu kalabalığı pas geçip size bizim gözümüzden Ayazma fotoğrafı paylaşıyorum.

Atladık bisikletlere. Uçarak indiğimiz yokuşu bisikletler elimizde tırmandık. Kısa bir viraj sonrası çok rahat pedallayarak ada merkezine ulaştık. Hedef; Kale’nin arkasındaki gizli bölge.

                

Hay aklımıza! Neden ilk buraya gelmemişiz ki. Denize 1 cm kala oturduk, güneş arkamızda. Sessiz ve kimsesiz. Fıstığımız ve güncel arpa sularımız insancıl fiyatlarla alındı ve huzura atlandı. Okuduğum              Kumral Ada, Mavi Tuna                bile anlam kazandı. İçime işledi her cümlesi. Saat 18:00 olmuşken hah dedim, tatil yeni başladı. 

Sandal Restaurant’ta rezervasyonumuz 19:30-21:30 arasındaydı. Bu da demek oluyor ki;1 masayı 2 kişiye rezerve ediyorlar. Sen askeriye sistemi gibi verilen saate kadar yemeğini yiyip kalkmak durumundasın. Bir yere mahsus bir şey değil bu, ada kalabalığından yapılacak bir şey kalmıyor. Ne yapalım dedik nasılsa 22:00’deki feribotla döneceğiz, kabul ediyoruz.

Deniz ürünleriyle aramız çift olarak pek iyi değil. Hakkını veremiyoruz açıkçası böyle mezelerin. Biz ortalama börtü böceksiz şeyler yiyoruz maalesefJ

Günaydın sendromsuz pazartesi, günaydın uzaklar, adalar, kuşlar…

Hep derim, biz hem hancı hem yolcuyuz Metin’le. Bu yüzden bir yanımız gitmeye merak, bir yanımız dönmeye..

Kalemi elime almayalı ne kadar uzun zaman oldu bilmiyorum.

Hep derim, bilgisayarda yazamıyorum, ellerime kurşun bulaşmalı diye ama şu an klavyeye harıl harıl vururken de aynı duyguyu hissedebiliyorum.

Kulağıma kulaklığı taktım, saat eve gitmek için erken ama oturup çalışmak için de geç. Ofiste oturduğumu sanıyor herkes ama aklımın ve hoy hoy ruhumun nerede olduğunu sormayın a dostlar!

Gözlerim açık ama kapalıymış sayalım..

Baş lı yo rum..

          Hafiften bir rüzgar başlamış, saçlarımı bir sağa atıyor, bir sola. Sol taraftan geliyor, ve yüzümü yarıdan bölerek sağ tarafıma dokunuyor. Elleriyle yüzümü okşayan bir sevgili misali sadece beni iyi hissettiriyor. 

        Güneş alnımın çatısına vuruyor. Gözlerim kapalı olduğu için canımı acıtmıyor ama içimi ısıtan bu halini de merak etmiyor değilim. Gözlerimi açıp bakasım geliyor. Vazgeçiyorum. Böyle iyi. 

        Sakince bekliyorum. Kulaklarıma dolan kuş seslerinin içimi doldurmasını bekliyorum.  Nasıl da huzurlu. Çalan telefon, öten mail kutusu, ani tepkili bir ses yok şaşkınım açıkçası ama hiç sesimi çıkartmıyorum. 

        Gözlerimi açmadan sağ elimi hafifçe yanıma uzatıyorum. Erişebileceğim yerde bir sıcaklığa değiyorum önce. Sonra sıkıca kavrayıp dudaklarıma götürüyorum. Önce kokusunu alıyorum en derinlerime kadar.. Sonra sıcaklığı ellerimden dudaklarıma değiyor. Aroması incecik yolu takip edip bütün hücrelerime ulaşıyor. Sakinliğimi bozmuyorum ve bardağımı bırakıp aynı mesafedeki tabaktan şekli düzgün olmayan bir şeyi alıp ısırıyorum. (Kurabiyelere asla dayanamam. Çatlayarak öleceğimi bilsem de yemekten vazgeçemeyeceğim 3 şeyden birtanesidir..) Gözlerimi açmadan mırıldanıyorum. 

                      "Damla sakızı… Badem.. Bozcaada.."  (Ne demek istiyorum, tıkla gör! )

Kumlara değen ayaklarımı hafifçe oynatıyorum. Isınan diğer tarafa alıyorum ki kemiklerim ısınsın. Koskoca kıştan çıktık içimiz dışımız vitamin görsün diye kollarımı yukarıya kaldırıp “ısıt beni güneş kardeş” diye bağırıyorum.

--------

Gözlerimi açmak istemesem de telefonum çalıyor.

Kulaklığımı çıkartıp mevcut pozisyonumu alıyorum. 

Hazin son..

Planlama arıyor ve üretimde yaşanan bir problemden dolayı istediğim ürünün hazır olmadığını söylüyor. 

Teşekkürler ve beni bekle, dönüşüm muhteşem olacak hayat!

         Herkes ister yüreğinin götürdüğü yere gitmek..

Kimi buna cesaret eder, kimi para biriktirir, kimi miras parasını harcar, kimi balıklama dalar, kimi de uzaktan bakar..

Yapabilirim, edebilirim diye söylediğim çoğu şeyi yaptım ve ardımda bıraktım. Yapacağımlar kaldı benimle.. hep erteliyoruz, her şeyi. Sonuçlarına katlanmak zor geldiği için çoğu zaman, ya da nasılsa olur diyerek rafa kaldırıyoruz sonsuzlukta unutulacağını fark etmeden.. 

        Aslında hepimiz bir şeyler istiyor ve yapmaya çabalıyoruz. Kimimiz yazıyor, kimimiz gidiyor, kimimiz geliyor ya da boşveriyor. tüm bunların yanında önemli olan nefes alabilmek ve gerçekten huzurlu olabilmek. 

Kimin, neyin nerede olduğunun önemsiz olduğunu anca kayıplar yaşayınca anlıyoruz. Ölümler olduğunda birkaç saatliğine hayatımızı değiştireceğimizi söylüyoruz fakat gün bitiminde yine aynı hengameye dönüyoruz. Doğumlar olduğunda neden bir adım ileriye gidemiyoruz. Yeni başlangıçların farkına varmak için bundan başka mucize olabilir mi? Havasız, kendi kadar bir suyun içinde 9 ayda oluşan bir canlı, dünyaya geliyor ve mücadeleye katılıyor. Başlıyor en savunmasız haliyle.. Konuşamıyor, yiyemiyor, derdini anlamıyor ve anlatamıyor, sıkılamıyor, eğlenemiyor, göremiyor, anlayamıyor.. tamamen en saçma ve bilgisiz haliyle, birisinin desteğini alarak devam ediyor yoluna. Destekçisi olduğu zaman insan bir şeyleri başarabileceğinin en güzel örneği bu bence.

         Bir şeyler yapmak için kim neyi bekliyor bilmiyorum. Ben neyi bekliyorum, hele onu hiç bilmiyorum. Gökten elma düşse kafama, nasıl yol alacağımı anlayamayacak haldeyim. Bu da beni buldu diye hayıflanacağımdan eminim. Ama gerçekten onca açıklık alanda nasıl bana geldi de düştü bu elma..

Biz ki toplum olarak üzerimize sıçan kuşa minnettar kalıp şanslı olduğumuza inanırız. Yemez içmez, koşar şansımızı deneyeceğimiz biletler alırız ve bekleriz. Elmanın da bize düşüyor oluşunu anlayamayacak olmamız işte bu yüzden kötü.. yani aslında olayı biliyoruz ama uygulayamıyoruz. düşüncelerimizin köreldiğini anlayıp, ayağımızla kenara ittiriyoruz ve yürümeye devam ediyoruz.

       Yani şarkıda da dediği gibi; “Uzun bir seferdeyiz, gücümüz yetene kadar..”

Hayat koşturması, Temmuz’un ortasına gelmişiz hiç haberimiz yok.

Hava baygın. Ne yapsak kar etmiyor dedik ve bunca zaman –ki bence benim için bir problem- evdeydik. Biraz havuzda takıldık biraz bahçede derken değişik bir şeylere girişemedik. Serin havayı fırsat bildik ve döndük dedik ki yeter bu kadar, haydi..

Cumartesi günü benim biriciğimin doğum günüydü. Gündüzden yapılacak işler vardı. Bir oraya bir buraya koştururken hangi gündeyiz, ne yapıyoruz unuttum gitti. Sadece akşama odaklandık. Aceleyle işlerimi bitirip hazırlandık. Bir organizasyon yapalım ve birlikte şarkılar söyleyelim istedik. Canım ailemle birlikte gittik sazlı sözlü bir mekana. Oturduğumuz yere yakın sahil tarafında yemeli , içmeli söylemeli bir yere gittik. Uzun zamandır birlikte böyle kafayı boşaltmamıştık iyi oldu şarkı söylemek.. Daha bir perçinlendik şarkılarla. Keyiflendik ve dedik ki “iyi ki doğdun gökçe’”

                

           Gece geç yatınca Pazar sabahına dahil olmak biraz zaman aldı tabii. Şu Pazar günün stresi burada başlıyor işte. Son tatil günün.. Uyusan mı? Uyanıp kahvaltıya mı gitsen? Denize mi gitsen? Arkadaşlarla mı görüşsen? Yarına yemek mi yapsan? Annenlere mi gitsen? Evde pinekleyip film mi izlesen? Ve daha niceleri.. Sadece 1 gün ve sonsuz seçenek. Her seçiş bir vazgeçiştir mottosuyla kalkıp hızlıca hazırlandık. Biraz uyuyup sonra kahvaltı yapmayı tercih ettik. Atladık arabamıza ver elini Balat sokakları dedik. Rengarenk evleri, bu dünyaya ait olmayan tavırları, farklı ve turistik yer izlenimini veren arka sokaklarıyla hep merak konusuydu. Önce dedik biraz günaha girelim. Cooklife Balat adında miss gibi bir cafeye gittik. Tasarım, dizayn, şekli şemali müthiş. Off be Metin dedim, ne güzel çalışır ve yaşarız burada..

Hayallerimize biraz ara verdik ve sorduk birbirimize, Ne yiyelim? Tabi k Pankek yiyelim. Canımsın! Gözümüz doyar mı tabi.. önce 2 kişilik kahvaltı söyledik. İlk başta gözü doymasa da bence 2 kişiye sakin ve samimi bir kahvaltı. Omleti var, çıtır ekmeği, peynir çeşitleri, reçeli, zeytini, domatesi, yağı yani olması gereken her şey var. Keyfimiz bedenimizden fışkırıp resmen dans ediyordu, eminim dışarıdan geçen herkes bunu görüyordur. Kahve kokusu..! mutlulukla bir ilgisi olmalı.. kahvaltı sonrası tıka basa doymuşken enfesto pankekler geldi. Şekli şemali, şurubu, görseli.. ayy nasıl mutluyum anlatamam. Tadı da gayet güzeldi.  Tabir-i caizse kusana kadar yedik ve kıpırdayamayacak halde cafeden çıktık. 2 kişilik kahvaltı 26 TL, 4 adet pankek 24 TL (2’lisi de vardı 16TL), americano 8 TL, espresso 6 TL olarak toplamda 64 TL’ye baygınlık derecesinde yedik. Tavsiye mi? Kesinlikle..!

Göbeğimizi elimize aldık ve düştük kaybolmalara. Ara sokaklara, renkli evlere ve tarih kokan yerlere daldık. Fotoğraf çekilirken başımızı bir kaldırdık ve kıpkırmızı bir yapı gördük. “Fener Rum Lisesi ve Ortaokulu” muhteşemdi, gerçekten. Sancaktar Yokuşu’nda kalıyor ve görülmemesi imkansız. Kırmızı tuğlalar Fransa’dan getirilmiş. Aralarda beyaz farklı taşlar da var. Aynılık yok hiç binada, hep bir farklılık ve tasarım. Tarihiyle ilgili detaylar için pek çok internet sitesi mevcut.

Yürümeye ve keşfetmeye devam.. hepimizin tabir olarak kullandığı “Çıfıt Çarşı”sını aradı gözlerim. Pazar olduğu için dükkanlar kapalıydı birkaç tane açık bulup içlerine daldım. Eski kokuyordu hep.. Çok eski şeyler vardı ne bulduysam elledim ve hayallere daldım. Sokaktan ilerledikçe bir kıyamet bir gürültü duyduk ne olduğunu anlamak için biraz daha yaklaştık. Oo içerisi nasıl kalabalık anlatamam. Mezat dedikleri açık arttırmayla eski ürünleri satıyorlar. Nasıl da önemli hissediyor insan kendini elinde masa tenisi raketlerinden numaraları tutup 2’şer TL fiyatı arttırırken.. Amcanın sunduğu eşyaların çok da eski ve antik olduğunu söyleyemeyeceğim. Evimizde kullanmadığımız, elden çıkartmak istediğimiz ürünler genel olarak. Oyuncak da vardı, duvar halısı da, gaz lambası da, fincan takımı da..  Moda hemen girdim, madam Gamze olarak rönesans dönemindeymiş gibi tüylü şapkamla oturup bir süre fiyat artışını izledim.

Sat- sat- sattım! Sırtımda çanta, ayağımda spor ayakkabılarla bir anda yurdum kızı oluverdim. Uyandım düşlerimden ve devam ettim renkli evlerin arasından..

Nefes almak, keşfetmek, kaybolmak güzel şey vesselam. Gezin, görün, yiyin.

YAŞASIN GEZMEK, OHH BE!