selaset: Mayıs 2017

Bugün bayram, erken kalkın çocuklar!

Bugün bu şarkıyı söyleyerek uyandım. Kelebeklerimin kanat çırpış sesi, yanaklarımı okşayan hafif bir meltemle karışıyordu.

Bugün yüreğim pır pır atıyordu.

Bugün cama vuran yağmur damlaları yüzümü güldürüyordu.

Bugün baharın bitip, yaza girdiğimiz son gündü.

Bugün hayatımızın değiştiği bir gündü.

Bugün.. 30 Mayıs 2017. 👰 💕

2 yıl önce bugün hayatımın değiştiğini cümle aleme duyurmuş 10 100 1000 kişiyle tepine tepine oynamıştım. Zibilyon tane insanın elini öpmüş ve teşekkür etmiştim. Ettiğim tüm teşekkürlerin hayatımı alıp bambaşka taraflara götüren canım eşime olduğunu biliyordum. Elimi tuttuğunda, gözlerime baktığında, yüreğime dokunduğunda nasıl ömrümün renklendiğini, nasıl çiçek açtığını, nasıl içime su serpildiğini gördükçe teşekkür ettim.

Tek tek her günüme geriye baktığımda, oh diyorum her saniyem için. Hayatımda çok delilikler, saçmalıklar, hatalar ve doğru kararlar verdim ama bu karar hayatımdaki en dosdoğru karardı.

Beni yaptığım, yapacağım yanlışlardan koruyan adam, içimdeki insanlığı, çocukluğu dışa vuran, yüreğimin hep sımsıcak olmasına sebep olan sevgilim.. bana kattığın sevgi, insanlık, güzellik, samimiyet için binlerce kez teşekkür ederim.

Bu ben miyim, ben yapabilir miyim, nasıl olabilir diye düşünceye düştüğümde beni ellerimden tutup göklere çıkartan, sen yaparsın, sen bu’sun diyerek cesaretimi hep canlı tutan, sevap pointlerimi hep en üste çıkartan, gamzelerimin özgürce çıkmasını sağlayan, korkularımdan, kabuslarımdan, karabasanlarımdan çekip alan, soğuktan, başıma gelebilecek kötülüklerden, susuzluktan, açlıktan koruyan canımın içi eşim, sana teşekkür ederim.

Kahvaltı kültürümü değiştiren, kahvemi nasıl içtiğimi keşfetmemi sağlayan, bambaşka hayatların, zamanların tanıklık ettiği anıları anlatan, bana meyveli pasta yediren, kahvaltıda makarna da yenebilir dedirten can yoldaşım. Bana kattığın şeyler için teşekkür ederim.

Kahkahalar, geziler, kilometreler, bambaşka hayatlar, farklı magnetler, kaybolmalar, yeniden bulmalar, başlangıçlar, bitişler, vazgeçişler, çiçekler, böcekler, maviler, yeşiller, dağlar, tepeler, yeni tatlar, heyecanlar.. ne bileyim işte daha neler neler. Dolu dolu yaşadığımız yıllar için teşekkür ederim.

Güzellikler, ömürlükler, özgürlükler, yollar, yıllar bizim olsun sevgilim!

💕 2. yılımız kutlu olsun…💕

No yorum

Çift olarak her saniyemizi gezmeye harcamakla mükellefiz. Hem evci hem yolcuyuz kısaca. Ev de bizim canımız, sokaklar da. Çok şanslıyız ki uyum sağlayabiliyoruz. Gerçekten eğer birimiz sadece evci ya da yolcu olsaydı yanmıştık. Hayat çok kötü olurdu..

Her hafta sonumuzu ufak kaçamaklarla doldurmaya çalışıyoruz. Gittikçe yaptıkça size alternatifler sunacağım. Önerilerim de olacak elbet ama biraz daha günlük olarak düşünebiliriz.

19 Mayıs hafta sonu..3 günlük tatil..kapalı hava..ne yapsak bilememe durumu.. sonuç..

Cuma hatta Perşembe’den çıkıp bir yerlere saklanmayı çok istedik. Aradık taradık, bağırdık çağırdık sonra sakinleştik. 1 dakika dedik, herkes Pazar dönerse biz nasıl evimize gidebiliriz. Zaten yer mer yok. Bozcaada rotası deneyelim dedik. Neredeyse Mayıs’ın başında aradık. Her yer dolu! Gecelik fiyatlar İstanbul boğazındaki otellerle yarışıyor. Her türlü alternatifleri düşündük. Geyikli’de kalıp günü birlik adaya geçmek, feribot biletleri, arabalı/arabasız, zaman, mekan, kavram aklınıza ne gelirse..Bodrum katındaki camsız odalara vereceğim fiyatla bir geceliğine kraliçe olabilirim diye vazgeçmek zorunda kaldık. Çok geziyoruz dediysek harmanları savurmuyoruz. Bizim için geziler minimum şeylerden oluşuyor. Ufak butik oteller, sevimli köyler, kırlar ve harcamalar.. bu sebeple bu ticarete giremedik ve evimizde kalmaya karar verdik.

Evimizdeysek ne yapabiliriz dedik ve elimize bezle kovayı aldık. Hunharca temizliğe giriştik. Nasıl candan yapıyoruz belli değil. Bir taraftan ütü bir taraftan temizlik derken dışarıdaki yağmura el sallamayı da unutmuyoruz.

Eğlenceyi hak etmedik mi yani? Herkes yollarda tatillerdeyken biz evimizi temizlemişken bir de kaçamak yapalım dedik. Arkadaşlarla Cuma akşamı sazlı sözlü, rakı balıklı bir yunan eğlencesine gittik. Mimarsinan’da bir mekan burası, Budo İskele’nin hemen orada kalıyor. Kalikratya Balık Restaurant olarak bulabilirsiniz. Cuma akşamı canlı Yunan müziği vardı. Biz fix menü olarak tercih ettik. 4 kişiydik, masaya 1 rakı, 5 meze, salata, ara sıcaklar, balık, tatlı, çay menüde yer alıyordu. Fiyat bilgisi için mekanla iletişime geçebilirsiniz. Eğlendik, yani biz eğlenmek istiyorduk ve zevk aldık, üzücü bir olay yaşamadan kahkahalarla geceyi geçirdik. Arkadaşımızın doğum günü ve bizim yaklaşan 2. Evlilik yıl dönümümüz için de ufak bir kutlama oldu.😉

Uyandığımızda hala tatildi, hatta hafta sonunun ilk günüydü. Hızlıca bir kahvaltının ardından tabi ki kendimizi sokağa fırlattık. Dedim ya biz hep uzaklara yolculuk edenlerdeniz diye, işte o sebeple ne yapsak dedik ve Bakırköy İskelesi’ne doğru arabayı sürdük. Hemen girişindeki İspark’a bıraktık. 4-8 saat arası 11 TL’yi de görünce içimiz rahat etti. Hafta içi yarım saatte bir, hafta sonu ise saat başı Kadıköy/Bostancı hattı var. İstanbulKart tam ücreti 7,70 TL, indirimli 3,80 TL olarak geçiyor. Jeton alırsanız ayrım yapılmaksızın 10 TL ödemeniz gerekiyor. Biz biraz erkenciydik ve Marina’da bulunan çeşitli kafelerden birinde oturup yüzümüzü güneşe çevirip D vitamini depoladık. 20 dakika sonra Kadıköy iskelesindeydik. Tam iskelenin orada bulunan İspark için sırada bekleyen araç kuyruğunun sonunu göremedik ve eşimle çaktık bir beşlik. Doğru tercihti, tabana kuvvet haydi bakalım.

Sahile girdik, gidebildiğimiz kadar gittik. Hedefimiz Bostancı’ydı. Ne kadar ütopik gözükse de biz yapardık, yürürdük. Sahil bitti, dere başladı. Yürüdük yürüdük. Fenerbahçe’ye kadar yürüdük. Güzel bir yemek yedik. Manzaraya karşı. Sonra bir tercih yapmalıydık. Bostancı’ya mı yoksa geri Kadıköy’e mi? Göz kırptık ve geri dönmeye karar verdik. Yürüdük yürüdük. Hızlı olmalıydık. Çünkü 45 dakika sonra deniz otobüsü kalkıyordu. Bu sondu ve geri dönmek için metrobüs, sonra minibüs gibi işkencelere maruz kalabilirdik. Vurduk kendimizi yine önce dere kenarına sonra denize.. hedefimiz Moda’daki Meşhur Ali Usta Dondurmacısı’ydı. Geç de kalsam, midem de bulansa, kussam da o dondurmayı yemeliydim. Koştuk ve dondurmacıdaki sonsuz sıranın sonuna dahil olduk. Burası hep bir sıra hep bir hengame. Aslında sıra da çabuk geliyor ama insanın hoşuna giden şey beklemek oluyor ve bekledikçe bekliyor. Çok çeşitli dondurmalar var. Ben tercihimi damla sakızı, ceviz ve karamelden yana kullandım. Topuna 5 TL olmak üzere toplamda 1 kişinin avucuna sığmayacak kadar büyük dondurmaya 15 TL verip koşmaya devam ettik. Tadına laf yok, ünü almış gitmiş zaten ama fiyatı bana fazla geldi. Bir daha gidip yer misin derseniz, evet yerim.

Yol yaklaşıyor, dondurmadan önümü göremiyorum ama sadece yürüyorum. Vee mutlu son, 10 dakika kala iskeleye yetiştik. Çaktık yine bir beşlik dondurma bulaşmış ellerimle.

20 dakika sonra arabamızda, 30 dakika sonra evimizdeydik. Telefondaki adım sayar uygulamasına baktığımızda, bu günlük toplamda 15 km yürümüştük. Yaşasın işte bu bizdik.!

Daha bitmemişti, yarın Pazar’dı. Kimsenin sevdiğini sanmadığım bir olayla karşı karşıyaydık, gündüz düğünü.. sabah yorgun ama keyifli uyandık. Kahvaltı ve hazırlanma faslının ardından düğüne koşturup gittik. Her zaman olduğu gibi yanımıza yedek kıyafet ve ayakkabı aldık ama gözümüz gezmek görmüyordu hiç. Düğünden evimize döndük, güzel bir alışverişin ardından haftaya hazırlık için yemeklerimizi yaptık, ton balıklı bol yeşillikli salatamızı yerken dizimizi izledik ve geceyi Pazartesi’ye dönmesi için yalnız bıraktık..

No yorum

Gezmek.. Yemek.. hayat felsefem olan 2 kelime. Zaten adım ve soyadıma bakılırsa çok da yabancı değiliz. (Gamze YLDRG)

Gezmeye nasıl başladım, nasıl tutku oldu tam bilemeyeceğim aslında genlerimde olduğunu söyleyebilirim. Babama bakılırsa, beni gerçekten leylekler getirmiş. O da çok gezer, gezmeyi sever çaktırmayalım. Çocukluğumdan beri her Pazar günü gezmeye götürürdü bizi, neresi olduğunun önemi yok birlikte gezmeye giderdik. Bu sanırım benim başlangıcım.

Altın vuruşla başladım gezme hayatına. 18 yaşına basar basmaz yapılabilecek şeyi yaptım ve saçlarımı sarıya boyatıp Amerika’ya gittim. 3 aylığına Work and Travel için.. Ailemden uzak kaldığım ilk gezimdi bu, okyanus ötesi ilk gezim. Korkmadım hiç, vazgeçmedim ve hayat mücadelesiyle gittim. Neyin ne olduğunu bilmeden bir bavulu doğranmış domates, peynir, zeytin, toz tavuk göğsü tatlısı- tabi ki orda tatlısız kalamazdık- türk kahvesi, çorba, makarna doldurarak gittik daha 9 aydır tanıdığım arkadaşımla. Şanslıydık havalimanında durdurmadılar bizi ve kaçırmadılar gurbet ellerde.

İlk uçağa binişimde okyanus ötesine gittim. İnanılmaz keyifli ve kısa bir yolculuktu benim için. Gözümde büyümedi hiç. New York’a indik, 20+20+8 kg bavullarla. Kalacağımız evi kendimiz bulacaktık. Çok zekiydik çünkü. Binmediğimiz araç, yürümediğimiz yol kalmadı. Bavulları metro merdivenlerinden aşağı itip, elimizi kolumuzu sallayarak iniyorduk. Bitmiştik artık çünkü. Sorsanız bir yudum su içmeden New Jersey’e doğru yol almaya çalışıyorduk. Kimsenin olmadığı otobüse binip dualarla geçirdiğimiz yolculuklar, otobanın ortasında inip karşıdan karşıya koşturmalar, ünlü bir otel zincirinin -reklam olmasın şimdi baya ünlüydü- bahçesinde feryat figan ağlayarak güvenlikten yardım istemeler, ay daha neler neler..

Evimiz, barkımız, etrafımız, perili evde oturan komşumuz, ev sahibimiz, gezdiğimiz yerlerimiz..

Hepsi birer tecrübeydi ama asıl, kasada iş yaparken Türkçe konuştu diye bir ailenin yanına apar topar taşınmak yaptığımız en en en delice şeydi sanırım. Ölmedik, tecavüze uğramadık, dışlanmadık, dolandırılmadık. Aksine öyle iyi insanlarla karşılaştık ki bizi evlatlarından ayırmadan bakıp beslediler. Sevgi verdiler sahiden!

Geriye döndüğümde ne yaptıysam iyi ki diyorum. Tabi ki keşkelerim var ama bu bünye bir Amerika görüp var olmaya çalıştı. Detayları çok bilinmese iyi olur zaten 😇

No yorum

Bu Blogda Ara

selaset

Katkıda bulunanlar

Categories

recent posts

Blog Archive

Kötüye Kullanım Bildir