selaset: 2017

Herkes ister yüreğinin götürdüğü yere gitmek..

Kimi buna cesaret eder, kimi para biriktirir, kimi miras parasını harcar, kimi balıklama dalar, kimi de uzaktan bakar..

Yapabilirim, edebilirim diye söylediğim çoğu şeyi yaptım ve ardımda bıraktım. Yapacağımlar kaldı benimle.. hep erteliyoruz, her şeyi. Sonuçlarına katlanmak zor geldiği için çoğu zaman, ya da nasılsa olur diyerek rafa kaldırıyoruz sonsuzlukta unutulacağını fark etmeden..

Aslında hepimiz bir şeyler istiyor ve yapmaya çabalıyoruz. Kimimiz yazıyor, kimimiz gidiyor, kimimiz geliyor ya da boşveriyor. tüm bunların yanında önemli olan nefes alabilmek ve gerçekten huzurlu olabilmek.

Kimin, neyin nerede olduğunun önemsiz olduğunu anca kayıplar yaşayınca anlıyoruz. Ölümler olduğunda birkaç saatliğine hayatımızı değiştireceğimizi söylüyoruz fakat gün bitiminde yine aynı hengameye dönüyoruz. Doğumlar olduğunda neden bir adım ileriye gidemiyoruz. Yeni başlangıçların farkına varmak için bundan başka mucize olabilir mi? Havasız, kendi kadar bir suyun içinde 9 ayda oluşan bir canlı, dünyaya geliyor ve mücadeleye katılıyor. Başlıyor en savunmasız haliyle.. Konuşamıyor, yiyemiyor, derdini anlamıyor ve anlatamıyor, sıkılamıyor, eğlenemiyor, göremiyor, anlayamıyor.. tamamen en saçma ve bilgisiz haliyle, birisinin desteğini alarak devam ediyor yoluna. Destekçisi olduğu zaman insan bir şeyleri başarabileceğinin en güzel örneği bu bence.

Bir şeyler yapmak için kim neyi bekliyor bilmiyorum. Ben neyi bekliyorum, hele onu hiç bilmiyorum. Gökten elma düşse kafama, nasıl yol alacağımı anlayamayacak haldeyim. Bu da beni buldu diye hayıflanacağımdan eminim. Ama gerçekten onca açıklık alanda nasıl bana geldi de düştü bu elma..

Biz ki toplum olarak üzerimize sıçan kuşa minnettar kalıp şanslı olduğumuza inanırız. Yemez içmez, koşar şansımızı deneyeceğimiz biletler alırız ve bekleriz. Elmanın da bize düşüyor oluşunu anlayamayacak olmamız işte bu yüzden kötü.. yani aslında olayı biliyoruz ama uygulayamıyoruz. düşüncelerimizin köreldiğini anlayıp, ayağımızla kenara ittiriyoruz ve yürümeye devam ediyoruz.

Yani şarkıda da dediği gibi; “Uzun bir seferdeyiz, gücümüz yetene kadar..”

No yorum

Hayat koşturması, Temmuz’un ortasına gelmişiz hiç haberimiz yok.

Hava baygın. Ne yapsak kar etmiyor dedik ve bunca zaman –ki bence benim için bir problem- evdeydik. Biraz havuzda takıldık biraz bahçede derken değişik bir şeylere girişemedik. Serin havayı fırsat bildik ve döndük dedik ki yeter bu kadar, haydi..

Cumartesi günü benim biriciğimin doğum günüydü. Gündüzden yapılacak işler vardı. Bir oraya bir buraya koştururken hangi gündeyiz, ne yapıyoruz unuttum gitti. Sadece akşama odaklandık. Aceleyle işlerimi bitirip hazırlandık. Bir organizasyon yapalım ve birlikte şarkılar söyleyelim istedik. Canım ailemle birlikte gittik sazlı sözlü bir mekana. Oturduğumuz yere yakın sahil tarafında yemeli , içmeli söylemeli bir yere gittik. Uzun zamandır birlikte böyle kafayı boşaltmamıştık iyi oldu şarkı söylemek.. Daha bir perçinlendik şarkılarla. Keyiflendik ve dedik ki “iyi ki doğdun gökçe’”

Gece geç yatınca Pazar sabahına dahil olmak biraz zaman aldı tabii. Şu Pazar günün stresi burada başlıyor işte. Son tatil günün.. Uyusan mı? Uyanıp kahvaltıya mı gitsen? Denize mi gitsen? Arkadaşlarla mı görüşsen? Yarına yemek mi yapsan? Annenlere mi gitsen? Evde pinekleyip film mi izlesen? Ve daha niceleri.. Sadece 1 gün ve sonsuz seçenek. Her seçiş bir vazgeçiştir mottosuyla kalkıp hızlıca hazırlandık. Biraz uyuyup sonra kahvaltı yapmayı tercih ettik. Atladık arabamıza ver elini Balat sokakları dedik. Rengarenk evleri, bu dünyaya ait olmayan tavırları, farklı ve turistik yer izlenimini veren arka sokaklarıyla hep merak konusuydu. Önce dedik biraz günaha girelim. Cooklife Balat adında miss gibi bir cafeye gittik. Tasarım, dizayn, şekli şemali müthiş. Off be Metin dedim, ne güzel çalışır ve yaşarız burada..

Hayallerimize biraz ara verdik ve sorduk birbirimize, Ne yiyelim? Tabi k Pankek yiyelim. Canımsın! Gözümüz doyar mı tabi.. önce 2 kişilik kahvaltı söyledik. İlk başta gözü doymasa da bence 2 kişiye sakin ve samimi bir kahvaltı. Omleti var, çıtır ekmeği, peynir çeşitleri, reçeli, zeytini, domatesi, yağı yani olması gereken her şey var. Keyfimiz bedenimizden fışkırıp resmen dans ediyordu, eminim dışarıdan geçen herkes bunu görüyordur. Kahve kokusu..! mutlulukla bir ilgisi olmalı.. kahvaltı sonrası tıka basa doymuşken enfesto pankekler geldi. Şekli şemali, şurubu, görseli.. ayy nasıl mutluyum anlatamam. Tadı da gayet güzeldi. Tabir-i caizse kusana kadar yedik ve kıpırdayamayacak halde cafeden çıktık. 2 kişilik kahvaltı 26 TL, 4 adet pankek 24 TL (2’lisi de vardı 16TL), americano 8 TL, espresso 6 TL olarak toplamda 64 TL’ye baygınlık derecesinde yedik. Tavsiye mi? Kesinlikle..!

Göbeğimizi elimize aldık ve düştük kaybolmalara. Ara sokaklara, renkli evlere ve tarih kokan yerlere daldık. Fotoğraf çekilirken başımızı bir kaldırdık ve kıpkırmızı bir yapı gördük. “Fener Rum Lisesi ve Ortaokulu” muhteşemdi, gerçekten. Sancaktar Yokuşu’nda kalıyor ve görülmemesi imkansız. Kırmızı tuğlalar Fransa’dan getirilmiş. Aralarda beyaz farklı taşlar da var. Aynılık yok hiç binada, hep bir farklılık ve tasarım. Tarihiyle ilgili detaylar için pek çok internet sitesi mevcut.

Yürümeye ve keşfetmeye devam.. hepimizin tabir olarak kullandığı “Çıfıt Çarşı”sını aradı gözlerim. Pazar olduğu için dükkanlar kapalıydı birkaç tane açık bulup içlerine daldım. Eski kokuyordu hep.. Çok eski şeyler vardı ne bulduysam elledim ve hayallere daldım. Sokaktan ilerledikçe bir kıyamet bir gürültü duyduk ne olduğunu anlamak için biraz daha yaklaştık. Oo içerisi nasıl kalabalık anlatamam. Mezat dedikleri açık arttırmayla eski ürünleri satıyorlar. Nasıl da önemli hissediyor insan kendini elinde masa tenisi raketlerinden numaraları tutup 2’şer TL fiyatı arttırırken.. Amcanın sunduğu eşyaların çok da eski ve antik olduğunu söyleyemeyeceğim. Evimizde kullanmadığımız, elden çıkartmak istediğimiz ürünler genel olarak. Oyuncak da vardı, duvar halısı da, gaz lambası da, fincan takımı da.. Moda hemen girdim, madam Gamze olarak rönesans dönemindeymiş gibi tüylü şapkamla oturup bir süre fiyat artışını izledim.

Sat- sat- sattım! Sırtımda çanta, ayağımda spor ayakkabılarla bir anda yurdum kızı oluverdim. Uyandım düşlerimden ve devam ettim renkli evlerin arasından..

Nefes almak, keşfetmek, kaybolmak güzel şey vesselam. Gezin, görün, yiyin.

YAŞASIN GEZMEK, OHH BE!

No yorum

Bayram yaklaşırken herkesin söylediği o cümleye ben de imzamı atıyorum. Yaşlanıyor muyum diye bir sordum önce. Geçen senelerde de bu cümleyi kuruyordum ama inanmıyorum bu kadar. Yaza geldiği için midir nedir hiçbir anlamı kalmadı bayramların. Eh bir de çalışınca tek anlamı tatil oluyor haliyle.

Şimdi gözlerimizi kapatıp küçükken olan bayramlara gidelim.. Önce Ramazan’ın son haftası bize yaşattıklarına bakalım. Evde bir temizlik.. Canımız çıkana kadar, ıncık cıncık, dip köşe temizlik yapardık. Biz ailecek küçük olduğumuz için bize kimse gelmezdi, hep biz giderdik. Bu yüzden onca temizliği hep söylene söylene yapardım. Evin büyük ablası olarak anneye yardım etmek bana düşerdi. Vitrindeki tüm eşyalar aşağı iner, yıkanır paklanır, yeni örtüler serilir. Perdeler indirilir, en güzel yumuşatıcıyla yıkanır, camlar ovalanır –genelde üstüne bir de yağmur yağardı- nevresimler değiştirilir, banyo ayrı bir ovalanırdı. Bayram temizliği dediğin şey gerçekten 1 hafta sürerdi. Arefeye kadar işi bitirenler şansı ve eli çabuk insanlardı, ayrıcalıktı yani bu. Onca işin gücün, kovayla bezin arasından sıyrılıp bayramlık kıyafet bakmaya da çıkardık. Nerede ne var diye mağazaların altını üstüne getirirdik. Beğenip seçmek de ayrıca bir meziyetti. Genelde ya beğenemezdik ya da beğendiğimiz o etek üstümüze olmazdı. Hayal kırıklığıydı tabi ama onu unutturacak bir şey elbet bulurduk. Evde 3 kadınla yaşayan zavallı babam, arefe akşamları bizi eve beklemezdi zaten. Eğer temizlik arasında o hafta kıyafet bulduksak, değmeyin keyfimize bir geniş, bir rahat olurduk ki sormayın.

Temizliği, kıyafeti hallettik. Sırada tatlı var tabi ki. Kimse gelmese de o tatlılar börek, çörekler yapılırdı. Biz biraz farklılığı sevdiğimizden sanırım bayram baklavası yerine Amonyaklı pasta yapardık. Bildiğiniz bisküvili pastanın daha meşakkatlisi yani bayram baklavası kadar uğraştırıcı ve havalı. Hamurlar açılıp, tek tek bilmem kaç kat pişirilip arasına özel kakaolu puding sürülür ve yaklaşık 30 katlı bir pasta yapılırdı. O evin kokusu hala burnumdadır. Acı acı, yakıcı bir koku.. Kardeşim pek nazlıdır gelemez o öyle şeylere diye babamla dışarı dolaşmaya çıkarlardı. Pasta pişince yemeğe gelirlerdi. Tabi annem ilk gelecek misafire kadar saklardı, bozamazdık şeklini şemalini. Bayram bitse de yesek şunu diye gelip geçerken sadece koklardık.

Temizlik, kıyafet, tatlı hazır. Artık saat geç olmaya yüz tutmuş, sırada banyo var! Önce kardeş yıkanır, sonra abla hızlıca yıkanır. Fırsat kalırsa anne yıkanır, bayram sabahı baba yıkanır. Müstakil evimizde, halamlarla birlikte 2 dairemiz vardı. 2 evden birisi suyu açtığında, akışı yavaşlar ve banyo yapmak işkence olurdu. Mutlaka birimiz diğerini bekler ve ilk kapan rahat rahat yıkanırdı. Bizdeki ritüel böyleydi.

Temizlik, kıyafet, tatlı, banyo hazır. Ve sabah olur..

Asla değişmeyen şey, 8:30-09:00 gibi annem “Bugün bayram, erken kalkın çocuklar! Giyelim en güzel giysileri” şarkısıyla bizi uyandırırdı. Allah’ım ne kadar güzel bir uyanış şekliydi o. Huzurlu ve keyifli. Gülümseyerek uyanır hemen elimizi yüzümüzü yıkamaya giderdik. Babam camiden gelmiş, sıcacık simitlerle, annem mis gibi kahvaltıyı hazırlamış, televizyonda Yıldız Abla’yla Kanal D Çocuk Kulübü açılmış olurdu. 1 ay evde yapılamayan kahvaltının acısı bu birkaç saatte çıkardı.

Geriye dönsem tekrar o masaya otursam, uyuklayarak çayımı içsem..

Sonra kıyafetlerimizi giymeye koşardık kardeşimle. Yardımlaşarak o beni, ben onu, annem ikimizi giydirirdi. Erkenden hazır olup bayramlaşırdık. Kahverengi deri çantamıza ilk harçlığı babam verirdi. Ne büyük mutluluk ve armağan!

Gezmeye başlardık. Babanneme gidip sarma, börek patates kızartması yerdik kahvaltı sonrası,. Sonra devam ederdik işte hala, teyze, annemin teyzeleri, babamın halaları derken bize 3 gün bayram yetmezdi. Değişmeyen diğer ritüel de bayramın ilk akşamıydı. Ananemde toplanırdık hepimiz. Oo ne güzel yemekler yerdik.

Ve büyüdük.. Çalışmaya başladık, evlendik derken bayram bizim için sadece gezmeye gitmek, tatil yapmak oldu. Büyüsü bozuldu çoğu şeyin, anlamı kayboldu. Kışa geldiğinde tekrar değişir mi algılar bilmiyorum ama o zaman da kayak tatiline, şehir turuna gidilir herhalde. Ya da çoluk çocuk olur evde pineklemeye ayırırız vaktimizi..

Yüksek sesle söyledikçe anlıyorum ama hayat buna döndü, farkında olsak da her şeyin, geriye dönemiyoruz.. Normalleştiriyoruz.

4 yorum

Artık sandalye döşemesinin her bir ipliği sırtıma batıyordu. Saatlerdir onun kendi egosunun göklere tırmanmasına müsaade ediyordum. Defalarca görüşülen, konuşulan, karalaştırılan ne varsa hepsini tek tek önüme koyuyor ve sorguluyordu. Sorguladığı her bir kelime için ben de tek tek açıklama ve geçmişe yönelik hatırlatmalar yapıyordum. Biliyorsun ya, birlikte konuşmuştuk ya, sen demiştin ya, söylemiştim ya.. Ne desem boş onu da biliyordum fakat diretmenin anlamsızlığının da farkındayım. Ne dese kabullenmeyecektim tabii ama ağız dalaşına girmek de inanılmaz yorucuydu. Kelimelerini takip etmeyi bıraktığım o an etrafı izlemeye başladım..

Duvarda bir iz dikkatimi çekiyor. Boydan boya çatlamış. Depremde olmuş olabilir mi acaba? Yok sanmıyorum. O kadar küçük bir çatlak bırakmaz herhalde depremler. Çivi mi çaktılar acaba? Çakarken farkında olmadan aşağı kadar yaralamış olabilirler duvarı. Sahi ne olmuş ki? Sadece boya da çatlamış olabilir. Aman neyse banane.

Sesi hala odanın içinde. Nefes almakta zorluk çekiyorum sahiden. Nefes almak demişken.. Suyun rengi inanılmaz derecede muhteşem. Cam göbeği mi desem, turkuvaz mı desem bilemedim. Seyretsem mi suya mı girsem kararsız kalıyorum. Elimde limonatam, başımda şapkam. . Aman ya karşımdaki manzaranın tadı daha önce alınmamış cinsten. Bir tarafım yemyeşil yapraklarıyla maviyi farklı kılan tepeler, diğer tarafım kuş seslerinin çınladığı dallarında kırmızı kırmızı kirazları sarkan ağaçlar. Ayaklarım serin sulara değiyor. Tırnaklarımdaki kırmızı ojeler kirazlara kafa tutsa da onlarla yarışamayacağının farkında. Sessizce oyalanıyor suyun içinde. Pipeti ağzıma götürüyorum yavaştan. İçinde buzlar, çilekler ve nane yaprakları olduğu için tadı damağıma, renkleri gözlerime hitap ediyor. Hepsinin tadı küçücük yerden geçip ağzıma yayılıyor. Keyfime diyecek yok derken birden ses yükseliyor. Yanımdaki çift kavga mı ediyor diye başımı çevirdiğimde manzaram darmaduman olup yine çatlayan duvara dönüşüyor.

Konu değişmiş. Nereden nereye gelmişiz hiç farkında bile değilim. Ben zaten burada değilim. Seni dinlemiyorum. Ben gidiyorum, yeter dedim içimden ve derin bir nefes vererek başımı salladım ruhumu ve sabrımı teslim ettiğim sandalyeden..

No yorum

Çılgın Çiftimiz yollarda!

Bu hafta ne yapsak dedik dedik en sonunda sormaktan vazgeçtik. Cuma akşamı hazırladık çantaları ve cumartesi sabahı olmasını bekledik.

Sabah 07:30 gibi düştük yollara doğru Eskihisar Topçular feribotuna.. rotayı yolda belirledik ve dedik ki bu hafta olsun olsun Ya lo va!

Cumartesi sabahı sakinliğinde açtık müziğimizi ve birbirimize bakıp gülümsedik eşimle. Deliydik biraz ve bu delice hoşumuza gidiyordu. Defolup gitmek ruhumuzda vardı.

Şansımız yaver gitti ve hiç beklemeden feri botumuz hareket etti. Ramazan boyunca gidiş dönüş biletleri 70 TL olarak kampanyada. Normalde tek yön 45TL, ama böyle olunca keyfinden yiyemedik.

Hava nasıl güzel, nasıl güneşli anlatamam. Kaptık bir çayla tost (Kavurma kaşarlı Tost 8 TL, çay 2,5 TL) ve kocaman bir oh çekerek yolculuğumuza başladık. Yaklaşık 30-40 dakika sonra plakalar, radyo frekansları değişti. İşte benim için özgürlük buydu. Plakaların, frekansların değiştiği yerlerde olabilmek..

Yolculuk boyunca gezilecek yerlerin haritalarını, mesafeleri falan çıkartmıştık. İstikamet şelalelerdi. Ama dikkatimizi çeken bir şeyle rotamız tamamen dağıldı ve şekillenmemek üzere değişti. Mavi Yeşil Yol, dedikleri bir şeyi öğrendik. Bu sadece yeşillikli bir yol. Ölümüne yeşil, kaybolurcasına virajlı, tek şeritli dağ yolu ve kusana kadar yercesine meyve ağaçlarıyla dolu. Kuş seslerinden kulaklarımız sağır, yaprakların yeşillerinden gözlerimiz kör oldu diyebilirim. Birçok köylerin içinden geçerek seyir yolu yapılmış. Bir proje aslında. İzmit tarafından gelindiğinde Altınova’dan, feribotla gidildiğinde Yürüyen köşk’ten başlıyor ve neredeyse tüm Yalova’yı içeriyor. Köyler çok eski ve uzaklarda kalmış. Ulaşımın olup olmadığı bile meçhul olan yollardan geçtik. Gece o yolda olmayı tercih etmem sanırım, şeritler ve karanlık olması oldukça korkunç olur. Ama gündüz vakti yaşadığımız o keyif ömrümüze bedeldi. Kesinlikle tavsiye ederim.

Savrula savrula, ağaçlardan meyve kopara kopara normal düz yola yaklaşık 2 saatte ulaştık. Sonraki istikamet Yürüyen köşk oldu. Zaten hemen Yalova girişinde kalıyor. Girişi 2 TL. Aracı bıraktıktan sonra bahçesinde biraz yürüyüp de köşke ulaştığınızda küçük ve samimi bir evin yanında devasa, 390 yaşında bir çınar sizi selamlıyor. Rehber eşliğinde her 20 dakikada bir köşke girip içinde dolaşılıyor. Atatürk’ün misafirlerini ağırladığı yerler, misafir terlikleri, kahve içtiği fincan (en sevdiği fincanmış ve Prag’dan gelmiş. Sadece Atatürk için özel yapılmış), oturduğu masa, yattığı yatak, yıkandığı yerler.. Büyülenmek için her şey mevcut. Hemen hemen olduğu gibi korumuşlar yapıyı. Odalardaki perdeler orjinalken, tüller yenilenmiş, merdivenler, tırabzanlar Atatürk’ün elinin değdiği şekliyle bırakılmış. Rehberin anlattığına göre Atatürk evde yemek kokusundan hiç hoşlanmazmış bu yüzden mutfak bulunmazmış. Girişte küçük bir servis odası vardı. Yemekler yan tarafta yapılıp, bu odadan servis edilirmiş. Üst kata çıktığımızda Atatürk’ün kişisel banyosunu gördük ve bir odada bize gülümseyen heykelini.. Bire bir ölçülerinde yapılmış takım elbiseli bir yakışıklı öylece oturmuş misafirlerini karşılıyor. Gerçekten tüyler ürpertici bir şey. Bir dolap göze ilişiyor. İçinde yemek takımları ve yorganlar var. Sarı bir yorganı anlatıyor rehberimiz annesi kendi işlemiş elleriyle.. Fotoğraf çekmek yasak olduğu için elimden geldiğince anlatmaya çalıştım ama görmek gerçekten harikaydı.

Atatürk’le vedalaşıp bir sonraki durağımıza Yalova Kent ormanına geçiyoruz. Çınarcık’a ulaşıp Teşvikiye köyü tabelalarını takip ediyoruz. Dümdüz gidiyoruz ve açlığımızı nerede bastırabiliriz diye etrafı süzüyoruz. Yeşillikli ve tenha bir yol olduğu için tabelaların yönlendirmesini takip ediyoruz. İnternetin de yardımıyla Zindan Cafe diye harika bir yere oturuyoruz. Etraf yeşillik kocaman, masalar da var armutlar da. Güveçte köfte ve ayran istiyoruz. Yemek öncesi tereyağı, kaşar ve sıcacık pide geliyor. Gömüyoruz hiç düşünmeden. Köftelerimizi anlatmaya kelime yetmez. Bir güveçte kocaman köfteler üzeri kaşar dolu, enfesto! Sipariş vermememize rağmen bir de yeşil salata geliyor masamıza. Toplamda 45 TL ödeyip ayrılıyoruz oradan. Kesinlikle tavsiye edilir.

Göbeklerimizi elimize alarak yola devam ediyoruz. Çifte şelaleler az ilerde bizi bekliyor. Biraz ilerleyip giriş kapısına geliyoruz. Tatlı bir amca selamlıyor bizi, kamp soldan, şelaleler sağdan diyor ve 5 TL rica ediyor. Arabamızı bırakıp Erikli Şelalesi’ne doğru yürümeye başlıyoruz. Öyle yürümek değil, 2 3 adım bir şey. Bir asma köprü çıkıyor karşımıza azıcık sallanıp fotoğraf çekilip devam ediyoruz. Patika yollardan, yeşillerin arasından 1. Şelaleye sonra da 2. Şelaleye ulaşıyoruz. Nasıl da saklı, nasıl da kaybolası bir yer.. Suya giren çılgınlar da var, aman ıslanmak bana göre değil ben buradan bakarım diyen de.. Biz ortada kalıp, ıslanıp suya girmeyenlerdendik. Birkaç fotoğraf çekilip, huzurla suyun sesini dinledikten sonra yola çıktık. Dipsiz göl dedikleri 2 ayrı göl de varmış, hızlıca arabamıza atlayıp görelim dedik. Çok incelemedik sanırım, öyle ilgimizi çeken bir şey göremedik ama internette yazılanlara göre zengin hayvan ve bitki çeşitliliğiyle doğacıların uğrak yeriymiş.

Havanın muhteşemliğine kanıp arabamıza atlayıp kendimizi serin sulara bırakacağımız bir yer aramak için şehre doğru inmeye başladık. Çınarcık tarafına çektik arabayı ve bir evin bahçesinden geçip hoppa cuppa denize. Akşam 6 gibiydi, hava bulutluydu ama üşütmüyordu. Yaşasın denize atlamak.. Muhteşem bir deniz değildi ama yine de bizi sevindirme yetti.

Yaz akşamlarında ne yapılır? Denizden sonra tabi ki dondurma yenir. Bizde öyle yaptık ve Özkaymak dondurmacısından kaptık 2’şer top dondurma. Bal badem ve İtalyan karameli (nam-ı diğer Şirinler) tercih ettim. Topu 2,5 TL. Güzel mi derseniz, çok bayılmadım ama yedim.

Dondurmamızı yerken bir sonraki rotayı düşünmeye başladık. Bursa’ya geçelim Tirilye, Cumalıkızık, Bursa merkez, Mudanya yapalım dedik sonra durduk. Aklımıza gelen yerleri daha önce gezdiğimiz için ayrıca yarın da babamızın doğum günü olduğu için haydi dedik doğru eve!

Böylece günübirlik Yalova gezimizi tamamlamış olduk. Feribotta çekildiğimiz fotoğraflara bakarken eve varacak olmamızın huzuru içindeydik. Defolup gitmeyi çok seviyoruz ama eve de bayılıyoruz.

No yorum

Bugün bayram, erken kalkın çocuklar!

Bugün bu şarkıyı söyleyerek uyandım. Kelebeklerimin kanat çırpış sesi, yanaklarımı okşayan hafif bir meltemle karışıyordu.

Bugün yüreğim pır pır atıyordu.

Bugün cama vuran yağmur damlaları yüzümü güldürüyordu.

Bugün baharın bitip, yaza girdiğimiz son gündü.

Bugün hayatımızın değiştiği bir gündü.

Bugün.. 30 Mayıs 2017. 👰 💕

2 yıl önce bugün hayatımın değiştiğini cümle aleme duyurmuş 10 100 1000 kişiyle tepine tepine oynamıştım. Zibilyon tane insanın elini öpmüş ve teşekkür etmiştim. Ettiğim tüm teşekkürlerin hayatımı alıp bambaşka taraflara götüren canım eşime olduğunu biliyordum. Elimi tuttuğunda, gözlerime baktığında, yüreğime dokunduğunda nasıl ömrümün renklendiğini, nasıl çiçek açtığını, nasıl içime su serpildiğini gördükçe teşekkür ettim.

Tek tek her günüme geriye baktığımda, oh diyorum her saniyem için. Hayatımda çok delilikler, saçmalıklar, hatalar ve doğru kararlar verdim ama bu karar hayatımdaki en dosdoğru karardı.

Beni yaptığım, yapacağım yanlışlardan koruyan adam, içimdeki insanlığı, çocukluğu dışa vuran, yüreğimin hep sımsıcak olmasına sebep olan sevgilim.. bana kattığın sevgi, insanlık, güzellik, samimiyet için binlerce kez teşekkür ederim.

Bu ben miyim, ben yapabilir miyim, nasıl olabilir diye düşünceye düştüğümde beni ellerimden tutup göklere çıkartan, sen yaparsın, sen bu’sun diyerek cesaretimi hep canlı tutan, sevap pointlerimi hep en üste çıkartan, gamzelerimin özgürce çıkmasını sağlayan, korkularımdan, kabuslarımdan, karabasanlarımdan çekip alan, soğuktan, başıma gelebilecek kötülüklerden, susuzluktan, açlıktan koruyan canımın içi eşim, sana teşekkür ederim.

Kahvaltı kültürümü değiştiren, kahvemi nasıl içtiğimi keşfetmemi sağlayan, bambaşka hayatların, zamanların tanıklık ettiği anıları anlatan, bana meyveli pasta yediren, kahvaltıda makarna da yenebilir dedirten can yoldaşım. Bana kattığın şeyler için teşekkür ederim.

Kahkahalar, geziler, kilometreler, bambaşka hayatlar, farklı magnetler, kaybolmalar, yeniden bulmalar, başlangıçlar, bitişler, vazgeçişler, çiçekler, böcekler, maviler, yeşiller, dağlar, tepeler, yeni tatlar, heyecanlar.. ne bileyim işte daha neler neler. Dolu dolu yaşadığımız yıllar için teşekkür ederim.

Güzellikler, ömürlükler, özgürlükler, yollar, yıllar bizim olsun sevgilim!

💕 2. yılımız kutlu olsun…💕

No yorum

Çift olarak her saniyemizi gezmeye harcamakla mükellefiz. Hem evci hem yolcuyuz kısaca. Ev de bizim canımız, sokaklar da. Çok şanslıyız ki uyum sağlayabiliyoruz. Gerçekten eğer birimiz sadece evci ya da yolcu olsaydı yanmıştık. Hayat çok kötü olurdu..

Her hafta sonumuzu ufak kaçamaklarla doldurmaya çalışıyoruz. Gittikçe yaptıkça size alternatifler sunacağım. Önerilerim de olacak elbet ama biraz daha günlük olarak düşünebiliriz.

19 Mayıs hafta sonu..3 günlük tatil..kapalı hava..ne yapsak bilememe durumu.. sonuç..

Cuma hatta Perşembe’den çıkıp bir yerlere saklanmayı çok istedik. Aradık taradık, bağırdık çağırdık sonra sakinleştik. 1 dakika dedik, herkes Pazar dönerse biz nasıl evimize gidebiliriz. Zaten yer mer yok. Bozcaada rotası deneyelim dedik. Neredeyse Mayıs’ın başında aradık. Her yer dolu! Gecelik fiyatlar İstanbul boğazındaki otellerle yarışıyor. Her türlü alternatifleri düşündük. Geyikli’de kalıp günü birlik adaya geçmek, feribot biletleri, arabalı/arabasız, zaman, mekan, kavram aklınıza ne gelirse..Bodrum katındaki camsız odalara vereceğim fiyatla bir geceliğine kraliçe olabilirim diye vazgeçmek zorunda kaldık. Çok geziyoruz dediysek harmanları savurmuyoruz. Bizim için geziler minimum şeylerden oluşuyor. Ufak butik oteller, sevimli köyler, kırlar ve harcamalar.. bu sebeple bu ticarete giremedik ve evimizde kalmaya karar verdik.

Evimizdeysek ne yapabiliriz dedik ve elimize bezle kovayı aldık. Hunharca temizliğe giriştik. Nasıl candan yapıyoruz belli değil. Bir taraftan ütü bir taraftan temizlik derken dışarıdaki yağmura el sallamayı da unutmuyoruz.

Eğlenceyi hak etmedik mi yani? Herkes yollarda tatillerdeyken biz evimizi temizlemişken bir de kaçamak yapalım dedik. Arkadaşlarla Cuma akşamı sazlı sözlü, rakı balıklı bir yunan eğlencesine gittik. Mimarsinan’da bir mekan burası, Budo İskele’nin hemen orada kalıyor. Kalikratya Balık Restaurant olarak bulabilirsiniz. Cuma akşamı canlı Yunan müziği vardı. Biz fix menü olarak tercih ettik. 4 kişiydik, masaya 1 rakı, 5 meze, salata, ara sıcaklar, balık, tatlı, çay menüde yer alıyordu. Fiyat bilgisi için mekanla iletişime geçebilirsiniz. Eğlendik, yani biz eğlenmek istiyorduk ve zevk aldık, üzücü bir olay yaşamadan kahkahalarla geceyi geçirdik. Arkadaşımızın doğum günü ve bizim yaklaşan 2. Evlilik yıl dönümümüz için de ufak bir kutlama oldu.😉

Uyandığımızda hala tatildi, hatta hafta sonunun ilk günüydü. Hızlıca bir kahvaltının ardından tabi ki kendimizi sokağa fırlattık. Dedim ya biz hep uzaklara yolculuk edenlerdeniz diye, işte o sebeple ne yapsak dedik ve Bakırköy İskelesi’ne doğru arabayı sürdük. Hemen girişindeki İspark’a bıraktık. 4-8 saat arası 11 TL’yi de görünce içimiz rahat etti. Hafta içi yarım saatte bir, hafta sonu ise saat başı Kadıköy/Bostancı hattı var. İstanbulKart tam ücreti 7,70 TL, indirimli 3,80 TL olarak geçiyor. Jeton alırsanız ayrım yapılmaksızın 10 TL ödemeniz gerekiyor. Biz biraz erkenciydik ve Marina’da bulunan çeşitli kafelerden birinde oturup yüzümüzü güneşe çevirip D vitamini depoladık. 20 dakika sonra Kadıköy iskelesindeydik. Tam iskelenin orada bulunan İspark için sırada bekleyen araç kuyruğunun sonunu göremedik ve eşimle çaktık bir beşlik. Doğru tercihti, tabana kuvvet haydi bakalım.

Sahile girdik, gidebildiğimiz kadar gittik. Hedefimiz Bostancı’ydı. Ne kadar ütopik gözükse de biz yapardık, yürürdük. Sahil bitti, dere başladı. Yürüdük yürüdük. Fenerbahçe’ye kadar yürüdük. Güzel bir yemek yedik. Manzaraya karşı. Sonra bir tercih yapmalıydık. Bostancı’ya mı yoksa geri Kadıköy’e mi? Göz kırptık ve geri dönmeye karar verdik. Yürüdük yürüdük. Hızlı olmalıydık. Çünkü 45 dakika sonra deniz otobüsü kalkıyordu. Bu sondu ve geri dönmek için metrobüs, sonra minibüs gibi işkencelere maruz kalabilirdik. Vurduk kendimizi yine önce dere kenarına sonra denize.. hedefimiz Moda’daki Meşhur Ali Usta Dondurmacısı’ydı. Geç de kalsam, midem de bulansa, kussam da o dondurmayı yemeliydim. Koştuk ve dondurmacıdaki sonsuz sıranın sonuna dahil olduk. Burası hep bir sıra hep bir hengame. Aslında sıra da çabuk geliyor ama insanın hoşuna giden şey beklemek oluyor ve bekledikçe bekliyor. Çok çeşitli dondurmalar var. Ben tercihimi damla sakızı, ceviz ve karamelden yana kullandım. Topuna 5 TL olmak üzere toplamda 1 kişinin avucuna sığmayacak kadar büyük dondurmaya 15 TL verip koşmaya devam ettik. Tadına laf yok, ünü almış gitmiş zaten ama fiyatı bana fazla geldi. Bir daha gidip yer misin derseniz, evet yerim.

Yol yaklaşıyor, dondurmadan önümü göremiyorum ama sadece yürüyorum. Vee mutlu son, 10 dakika kala iskeleye yetiştik. Çaktık yine bir beşlik dondurma bulaşmış ellerimle.

20 dakika sonra arabamızda, 30 dakika sonra evimizdeydik. Telefondaki adım sayar uygulamasına baktığımızda, bu günlük toplamda 15 km yürümüştük. Yaşasın işte bu bizdik.!

Daha bitmemişti, yarın Pazar’dı. Kimsenin sevdiğini sanmadığım bir olayla karşı karşıyaydık, gündüz düğünü.. sabah yorgun ama keyifli uyandık. Kahvaltı ve hazırlanma faslının ardından düğüne koşturup gittik. Her zaman olduğu gibi yanımıza yedek kıyafet ve ayakkabı aldık ama gözümüz gezmek görmüyordu hiç. Düğünden evimize döndük, güzel bir alışverişin ardından haftaya hazırlık için yemeklerimizi yaptık, ton balıklı bol yeşillikli salatamızı yerken dizimizi izledik ve geceyi Pazartesi’ye dönmesi için yalnız bıraktık..

No yorum

Gezmek.. Yemek.. hayat felsefem olan 2 kelime. Zaten adım ve soyadıma bakılırsa çok da yabancı değiliz. (Gamze YLDRG)

Gezmeye nasıl başladım, nasıl tutku oldu tam bilemeyeceğim aslında genlerimde olduğunu söyleyebilirim. Babama bakılırsa, beni gerçekten leylekler getirmiş. O da çok gezer, gezmeyi sever çaktırmayalım. Çocukluğumdan beri her Pazar günü gezmeye götürürdü bizi, neresi olduğunun önemi yok birlikte gezmeye giderdik. Bu sanırım benim başlangıcım.

Altın vuruşla başladım gezme hayatına. 18 yaşına basar basmaz yapılabilecek şeyi yaptım ve saçlarımı sarıya boyatıp Amerika’ya gittim. 3 aylığına Work and Travel için.. Ailemden uzak kaldığım ilk gezimdi bu, okyanus ötesi ilk gezim. Korkmadım hiç, vazgeçmedim ve hayat mücadelesiyle gittim. Neyin ne olduğunu bilmeden bir bavulu doğranmış domates, peynir, zeytin, toz tavuk göğsü tatlısı- tabi ki orda tatlısız kalamazdık- türk kahvesi, çorba, makarna doldurarak gittik daha 9 aydır tanıdığım arkadaşımla. Şanslıydık havalimanında durdurmadılar bizi ve kaçırmadılar gurbet ellerde.

İlk uçağa binişimde okyanus ötesine gittim. İnanılmaz keyifli ve kısa bir yolculuktu benim için. Gözümde büyümedi hiç. New York’a indik, 20+20+8 kg bavullarla. Kalacağımız evi kendimiz bulacaktık. Çok zekiydik çünkü. Binmediğimiz araç, yürümediğimiz yol kalmadı. Bavulları metro merdivenlerinden aşağı itip, elimizi kolumuzu sallayarak iniyorduk. Bitmiştik artık çünkü. Sorsanız bir yudum su içmeden New Jersey’e doğru yol almaya çalışıyorduk. Kimsenin olmadığı otobüse binip dualarla geçirdiğimiz yolculuklar, otobanın ortasında inip karşıdan karşıya koşturmalar, ünlü bir otel zincirinin -reklam olmasın şimdi baya ünlüydü- bahçesinde feryat figan ağlayarak güvenlikten yardım istemeler, ay daha neler neler..

Evimiz, barkımız, etrafımız, perili evde oturan komşumuz, ev sahibimiz, gezdiğimiz yerlerimiz..

Hepsi birer tecrübeydi ama asıl, kasada iş yaparken Türkçe konuştu diye bir ailenin yanına apar topar taşınmak yaptığımız en en en delice şeydi sanırım. Ölmedik, tecavüze uğramadık, dışlanmadık, dolandırılmadık. Aksine öyle iyi insanlarla karşılaştık ki bizi evlatlarından ayırmadan bakıp beslediler. Sevgi verdiler sahiden!

Geriye döndüğümde ne yaptıysam iyi ki diyorum. Tabi ki keşkelerim var ama bu bünye bir Amerika görüp var olmaya çalıştı. Detayları çok bilinmese iyi olur zaten 😇

No yorum

Bu Blogda Ara

selaset

Katkıda bulunanlar

Categories

recent posts

Blog Archive

Kötüye Kullanım Bildir